Kiu tago estas hodiaŭ?

 

Hemisferoj de la cerbo dialogas - Mercedes-Benz

Maldekstra hemisfero:

"Mi estas la maldekstra hemisfero. Mi estas sciencisto. Matematikisto. Mi amas tion, kion mi rekonas. Mi ordigas. Mi estas preciza. Rekta. Analizema. Strategiisto. Praktika. Ĉiam kontrolanta. Majstro pri vortoj kaj lingvaĵo. Realisma. Mi kalkulas ekvaciojn kaj ludas per nombroj. Mi estas la reguleco. Mi estas logika. Mi scias precize, kiu mi estas."

Dekstra hemisfero:

"Mi estas la dekstra hemisfero. Mi estas kreema. Libera spirito. Mi estas pasio. Mi estas sopiro. Volupto. Mi estas la sono de ridado. Mi estas la gusto. La sento de sablo sub nudaj piedoj. Mi estas moviĝemo. Vivaj koloroj. Mi estas la inklino pentri la blankan kanvason. Mi estas senlima imagpovo. Arto. Poezio. Mi perceptas. Mi sentas. Mi estas ĉio, kion mi volus esti."

Reklam-Agentejo: Shalmor Avnon Amichay / Y & R Interaga Tel-Avivo, Israelo
Ĉefa Direktoro de Kreado: Gideon Amichay
Plenuma Direktoro de Kreado: Tzur Golan
Direktoro de kreado: Yariv Twig
Direktoro de Arto: Gil Aviyam, Dror Nachumi
Ilustrantoj: Gil Aviyam, Lena Guberman
Aŭtor-rajtoj: Sharon Refael, Oren Meir
Plenuma Direktoro pri Klientoj: Adam Polachek
Konto Kontrolisto: Yael Yuz
Konto Administranto: Mayran Sadeh
Estro de Strategia Plano: Yoni Lahav
Direktoro de Planado: Cohxar Reznik
Plano: Nili Rabinowitz
Publikigita: februaro 2011

(Tradukis: Jozefo Lejĉ el la portugala versito de Rodolfo Rodrigues sendita de Vagnero Tero) 

Demandoj

http://nautikkon.blogspot.com.br/

Aŭtoro: Affonso Romano de Sant'Anna¹
Tradukis: Jozefo Lejĉ

Jen demandas vi, sed mi ne scias,
kial mi amas vin tiel.
Se konus mi mem, kial mi amas
ĝuste tiel
certe mi estus pli kaj pli en pac'.  

Jen pri mi:
jen kato sur plafono
ĉepiede; 
jen tigro malsatinta, 
kiu karese
- pli certe voros vin.

 Originala versio en la portugala:

Pedes Explicação

Autor: Affonso Romano de Sant'Anna²


Pedes explicação, que não sei dar,
sobre meu jeito de amar.
Soubesse das razões porque te amo
desse modo
poderia também me apaziguar.

Sou assim:
um gato na poltrona
aos teus pés
ou um tigre que, faminto,
carinhosamente
- vem te devorar.

1 Fama brazila verkisto, filo de esperantisto, laŭ li asertis en la antaŭparolo de "Dulingvismo: utopia aŭ kontraŭbabela", de José Passini.

2 Famoso escritor brasileiro, filho de esperantista, segundo seu depoimento no prefácio a "Bilinguismo: utopia ou antibabel", de José Passini.

La kavoj de la spegulo

jen la kav' de l'spegulo jam fermita

kaj nun mi devas resti tie ĉi

ja okulfrape dividita   

deflanke de kie falis mi

eliri ne eblas tute certe

eĉ se oni voku min per nomo

eĉ se konsentita la ĉeesto 

fermas pordon tuj ĉi tiu domo

la fenestro mankas sur la muro

vorto pro la akvo dissolviĝas

en soifan vorton, rustas buŝo

antaŭ ekparoli, kaj mutiĝas

mi jam provis plu dormi tra la nokto 

kvaran, kvinan, sesan ĝis mateno

sidos mi sur tiu seĝa loko

kun orel' atenta pro sinteno  

la kavo de l'spegulo jam fermiĝis

kaj nun al mi alkroĉas premo hora 

al mi la preterlaso preteriris

jen mi ene, sed intime fora

Originala titolo: Os buracos do espelho

Aŭtoro: Arnaldo Antunes (O Globo: 27/07/2009)

Traudukis: Jozefo Lejĉ

Rê-Bordosa.11

Ĉi tiu tradukaĵo pri la neforgesebla personaĵo Rê-Bordosa estas mia omaĝo al genia Angeli.

Rê-Bordosa.12

Ĉi tiu tradukaĵo pri la neforgesebla personaĵo Rê-Bordosa estas mia omaĝo al genia Angeli.

DEKVERSAĴO

De tiu vala profundo
Ĝis la eĥ' el lasta krio
Survoje esploras io
La animon de la mondo.
Ĉar ĉe tiu fora grundo
Kantas per liro Zefiro
Laŭrivere; kun deziro
Supren paŝas luno plena
Ĉe la ŝtupo mont-ebena,
Dum blovas sorĉa sopiro.


Aŭtoro: Luciano Maia
Esperantigis: Jozefo Lejĉ



Originala teksto en la portugala:


DÉCIMA

Entre este vale profundo
e o último eco de um grito
há um caminho infinito
em busca da alma do mundo.
Pois por esse ermo profundo
canta o vento sobre o rio
sedento e em longo arrepio
sobe a lua a sua escada,
enquanto o eco na chapada
se faz estranho assobio.

(MAIA, Luciano. "Décima". In: ______. Vitral com pássaros. Porto Alegre: Movimento, 2002. p. 49)

AL VI, MIA LEGANTO

Al vi, mia leganto,
mi portis versaĵon samkiel donacon.
Malgrasaj kiel mi, linioj ja sen linilo,
sed tradukas la versoj eble ĉies senton...
Mi ne volas solece, silente, sen ĥoro diri ion.
Nu ĝuu, ĉe vi miaj vortoj sja nudas...

Ho, jen mia leganto...
Eble vi lasis sin nur iomete
ĉe la paĝo!
Aŭ simple vi jam ĝin foliumis kaj elverŝis fluantan versaĵon,
por serĉi alian legaĵon
certe pli legindan, belan, puran.

Kion scias mi pri vi,
la leganto?
Vi spektas preskaŭ tutan mian korpon pere literetoj.
Mi hezitas... tamen la vorto haste veron emas vori,
do ĝi ne amus poeton, se li jam satus pri am'.

La poemo,
kiun tie ĉi
mi dediĉas
estas graveda
el poezio
jam delonge ĉe vi.


Aŭtoro: Henrique Beltrão
Libro: Simples (simpla)
Tradukis el la portugala: Jozefo Lejĉ

Sou assim / Jen mi

Sou assim

Autor: Chico Miranda


Sou assim
assim eu sou,
doidamente
estranho sou.
Tão estranho
que às vezes
me estranho.
E quando rio,
Deus me acuda.
E quando choro,
choro um oceano.
e quando amo,
amo demais.



Jen mi

Aŭtoro: Chico Miranda / Tradukis: Jozefo Lejĉ

Jen estas mi,
tia mi estas,
la plej freneza
kaj stranga hom'.
Tiele stranga,
ke mi fojfoje
ne konas min.
Kiam mi ridas,
Dio min benu.
Kaj se mi ploras,
jen oceano.
Nu se mi amas,
amas giganto.

Soifa Jaro - Marilja (6) - El la erotika novelo de Ricardo Kelmer

Aŭtoro: Ricardo Kelmer

Esperantigis: Jozefo Lejte

http://tradukisto.blogspot.com/

Mi metis Mariljan sur la liton kaj momente emociita mi admiris ŝian nudan korpon, la brunecon de la haŭto kontrastanta al la heleco de la littuko, la mildajn blankajn streketojn el sunbruniĝo, ĉio ĉi faris bildon pli bela ol iu ajn pentristo povus pentri. Sja, kiel belaj fariĝas la virinoj en tiu ĉi momento, kiam ŝia tuta korpo estas kaj silenta kaj arda alvoko kaj...

- Silenta alvoko, ĉu?! - protestis Stilulo. - Vi tuj enmetu min tien aŭ mi denuncos vin al la Societo Protektanta de Bestoj!

Mi ignoris la scandalan malkondukon de mia kaco. Ĉar temis pri vere speciala momento, neniu parolanta kaj fia kaco embarasus ĝin. Post unu jaro kaj du monatoj mi denove estus en virinon, ĉu ne?! Kiel longe... La malsato fine ĉesigus, fu.

Milde mi ekkisis piedon de tiu, kiu tiam iĝis la anstataŭanta de Diino, mia ago signifanta mian kapitulacon kaj riverencon al la beleco kaj al la mistero de tiu virino.

- Nenia mistero, idioto! Ĉio, kio vi devas fari estas min…

Mi lasis la frenezan knabeton parolanta al neniu kaj daŭrigis la riton. Kaj mia lango komencis la belan promenadon sur la korpo de Marilja, malrapide antaŭenirante sur la sinuajn devojiĝojn de ŝiaj gamboj, lasante malantaŭen postsignojn el danka salivo. Ĝi pasigis la genuojn, la femurojn, iomete restis inter ili kaj finfine trafis sian destinon, kiel la soifanta pilgrimanto, kiu atingas oazon, kie malsoifos sin el la fonto de la plej pura kaj bongusta akvo.

Frap, frap, frap!!!

Ne, ne estis mia lango, kiu frapis ĉe la pordo de la oazo. Eĉ pro tio, ke oazo ne havas pordon, ĉu ne? Iu ja frapis ĉe la pordo de la ĉambro. Fek, la edzo!, pensis la tuta aro de miaj ĉeloj, ĉiuj hirtitaj. Kaj ili mem respondis kun rezigno: Ve al ni, kia merdo.

Kial mi povis forgesi la edzon de tiu ulino, kial?!

La ektimo estis nedirebla. Kaj tio, kio okazis poste, tiel rapide kuris, ke mi ne scias, kiel tio pasis. Mi nur memoras, ke en la sekundo post la frapoj ĉeporde mi troviĝis malantaŭ la brakseĝo, senmove kaŭrita, kvazaŭ ridinda pakaĵo. Mi estas certa, ke mi ne saltis el la lito rekte tien, mi neniam estis ja olimpika gimnastikisto. Mi kredas, ke la ektimo estis tiel granda, ke mia korpo malkonkretiĝis kaj, pufff, ree aperis malantaŭ la brakseĝon, nur tio eksplikas tian rapidecon.

Marilja stariĝis, vestis ĉambran robon, malfermis la pordon kaj la kara edzo eniris, virbove elspirante de kolero, kvazaŭ persone la mirinda Hulk. Li priserĉis la vestoŝrankon, ne vidis iun tie. Li iris al la banĉambro kaj ankaŭ tie neniun vidis. Do li revenis kaj puŝis la brakseĝon per la piedo. Kaj jen mi, kiu aperis tie, kaj nuda kaj en kaŭra pozicio, la plej bela bubo en la mondo.

(Originale verkita en la portugala: "Um Ano na Seca - Marília, 6", novelo de Ricardo Kelmer.)

Portugala Maro

Ho sala maro, kiom el la salo
Estas larmoj de portugalo!
Por la krozado, la patrinoj ploris,
Vane filoj, filinoj floris!
Fianĉinoj ne konis la altaron,
Por tio, ke ni havu maron!

Ĉu valoris la penon? Nur se temas
Pri l'animo, kiu ne ĝemas.
Kiu volas transpasi Boĵadoron,
Tiu transpasu eĉ doloron.
En la maron danĝeron fosis Di',
Sed ĉielon spegulas ĝi.


Aŭtoro: Fernando Pessoa
Tradukis: Jozefo Lejte





Originala teksto en la portugala:



Mar Português


Ó mar salgado, quanto do teu sal
São lágrimas de Portugal!
Por te cruzarmos, quantas mães choraram,
Quantos filhos em vão rezaram!
Quantas noivas ficaram por casar
Para que fosses nosso, ó mar!

Valeu a pena? Tudo vale a pena
Se a alma não é pequena.
Quem quer passar além do Bojador
Tem que passar além da dor.
Deus ao mar o perigo e o abismo deu,
Mas nele é que espelhou o céu.


Fernando Pessoa in "Mar Português"