Portugala Maro

Ho sala maro, kiom el la salo
Estas larmoj de portugalo!
Por la krozado, la patrinoj ploris,
Vane filoj, filinoj floris!
Fianĉinoj ne konis la altaron,
Por tio, ke ni havu maron!

Ĉu valoris la penon? Nur se temas
Pri l'animo, kiu ne ĝemas.
Kiu volas transpasi Boĵadoron,
Tiu transpasu eĉ doloron.
En la maron danĝeron fosis Di',
Sed ĉielon spegulas ĝi.


Aŭtoro: Fernando Pessoa
Tradukis: Jozefo Lejte





Originala teksto en la portugala:



Mar Português


Ó mar salgado, quanto do teu sal
São lágrimas de Portugal!
Por te cruzarmos, quantas mães choraram,
Quantos filhos em vão rezaram!
Quantas noivas ficaram por casar
Para que fosses nosso, ó mar!

Valeu a pena? Tudo vale a pena
Se a alma não é pequena.
Quem quer passar além do Bojador
Tem que passar além da dor.
Deus ao mar o perigo e o abismo deu,
Mas nele é que espelhou o céu.


Fernando Pessoa in "Mar Português"

Soneto 48-a - Luís Vaz de Camões

Ho, animo neniam forgesita,
Vi forlasis la vivon frumatene;
Dum ĉielon vi ĝuas ja serene,
Forpasas mia kor' enterigita.

Se estas en ĉielo permesita
Memoro pri la vivo, mi korplene
Petas vin ne forgesi amon jene,
El la plej pura koro elŝirita.

Sed se iom valoras la sufero,
La doloro restanta ĉe la kor',
La ĉagreno kaj mia malespero,

Al Di', kiu alvokis vin je glor',
Preĝu nur ne daŭrigi sur la tero
La inferon pluvivi de vi for.



Origalo en la portugala:


SONETO 48


Alma minha gentil, que te partiste
Tão cedo desta vida, descontente,
Repousa lá no Céu eternamente
E viva eu cá na terra sempre triste.

Se lá no assento etéreo, onde subiste,
Memória desta vida se consente,
Não te esqueças daquele amor ardente
Que já nos olhos meus tão puro viste.

E se vires que pode merecer-te
Alguma cousa a dor que me ficou
Da mágoa, sem remédio, de perder-te,

Roga a Deus, que teus anos encurtou,
Que tão cedo de cá me leve a ver-te,
Quão cedo de meus olhos te levou.