Soneto 48-a - Luís Vaz de Camões

Ho, animo neniam forgesita,
Vi forlasis la vivon frumatene;
Dum ĉielon vi ĝuas ja serene,
Forpasas mia kor' enterigita.

Se estas en ĉielo permesita
Memoro pri la vivo, mi korplene
Petas vin ne forgesi amon jene,
El la plej pura koro elŝirita.

Sed se iom valoras la sufero,
La doloro restanta ĉe la kor',
La ĉagreno kaj mia malespero,

Al Di', kiu alvokis vin je glor',
Preĝu nur ne daŭrigi sur la tero
La inferon pluvivi de vi for.



Origalo en la portugala:


SONETO 48


Alma minha gentil, que te partiste
Tão cedo desta vida, descontente,
Repousa lá no Céu eternamente
E viva eu cá na terra sempre triste.

Se lá no assento etéreo, onde subiste,
Memória desta vida se consente,
Não te esqueças daquele amor ardente
Que já nos olhos meus tão puro viste.

E se vires que pode merecer-te
Alguma cousa a dor que me ficou
Da mágoa, sem remédio, de perder-te,

Roga a Deus, que teus anos encurtou,
Que tão cedo de cá me leve a ver-te,
Quão cedo de meus olhos te levou.