25.8.09

Sou assim / Jen mi




Sou assim

Autor: Chico Miranda


Sou assim
assim eu sou,
doidamente
estranho sou.
Tão estranho
que às vezes
me estranho.
E quando rio,
Deus me acuda.
E quando choro,
choro um oceano.
e quando amo,
amo demais.



Jen mi

Aŭtoro: Chico Miranda / Tradukis: Jozefo Lejĉ

Jen estas mi,
tia mi estas,
la plej freneza
kaj stranga hom'.
Tiele stranga,
ke mi fojfoje
ne konas min.
Kiam mi ridas,
Dio min benu.
Kaj se mi ploras,
jen oceano.
Nu se mi amas,
amas giganto.

Soifa Jaro - Marilja (6) - El la erotika novelo de Ricardo Kelmer



Aŭtoro: Ricardo Kelmer
Esperantigis: Jozefo Lejte


Mi metis Mariljan sur la liton kaj momente emociita mi admiris ŝian nudan korpon, la brunecon de la haŭto kontrastanta al la heleco de la littuko, la mildajn blankajn streketojn el sunbruniĝo, ĉio ĉi faris bildon pli bela ol iu ajn pentristo povus pentri. Sja, kiel belaj fariĝas la virinoj en tiu ĉi momento, kiam ŝia tuta korpo estas kaj silenta kaj arda alvoko kaj...
- Silenta alvoko, ĉu?! - protestis Stilulo. - Vi tuj enmetu min tien aŭ mi denuncos vin al la Societo Protektanta de Bestoj!
Mi ignoris la scandalan malkondukon de mia kaco. Ĉar temis pri vere speciala momento, neniu parolanta kaj fia kaco embarasus ĝin. Post unu jaro kaj du monatoj mi denove estus en virinon, ĉu ne?! Kiel longe... La malsato fine ĉesigus, fu.
Milde mi ekkisis piedon de tiu, kiu tiam iĝis la anstataŭanta de Diino, mia ago signifanta mian kapitulacon kaj riverencon al la beleco kaj al la mistero de tiu virino.
- Nenia mistero, idioto! Ĉio, kio vi devas fari estas min…
Mi lasis la frenezan knabeton parolanta al neniu kaj daŭrigis la riton. Kaj mia lango komencis la belan promenadon sur la korpo de Marilja, malrapide antaŭenirante sur la sinuajn devojiĝojn de ŝiaj gamboj, lasante malantaŭen postsignojn el danka salivo. Ĝi pasigis la genuojn, la femurojn, iomete restis inter ili kaj finfine trafis sian destinon, kiel la soifanta pilgrimanto, kiu atingas oazon, kie malsoifos sin el la fonto de la plej pura kaj bongusta akvo.
Frap, frap, frap!!!
Ne, ne estis mia lango, kiu frapis ĉe la pordo de la oazo. Eĉ pro tio, ke oazo ne havas pordon, ĉu ne? Iu ja frapis ĉe la pordo de la ĉambro. Fek, la edzo!, pensis la tuta aro de miaj ĉeloj, ĉiuj hirtitaj. Kaj ili mem respondis kun rezigno: Ve al ni, kia merdo.
Kial mi povis forgesi la edzon de tiu ulino, kial?!
La ektimo estis nedirebla. Kaj tio, kio okazis poste, tiel rapide kuris, ke mi ne scias, kiel tio pasis. Mi nur memoras, ke en la sekundo post la frapoj ĉeporde mi troviĝis malantaŭ la brakseĝo, senmove kaŭrita, kvazaŭ ridinda pakaĵo. Mi estas certa, ke mi ne saltis el la lito rekte tien, mi neniam estis ja olimpika gimnastikisto. Mi kredas, ke la ektimo estis tiel granda, ke mia korpo malkonkretiĝis kaj, pufff, ree aperis malantaŭ la brakseĝon, nur tio eksplikas tian rapidecon.
Marilja stariĝis, vestis ĉambran robon, malfermis la pordon kaj la kara edzo eniris, virbove elspirante de kolero, kvazaŭ persone la mirinda Hulk. Li priserĉis la vestoŝrankon, ne vidis iun tie. Li iris al la banĉambro kaj ankaŭ tie neniun vidis. Do li revenis kaj puŝis la brakseĝon per la piedo. Kaj jen mi, kiu aperis tie, kaj nuda kaj en kaŭra pozicio, la plej bela bubo en la mondo.
(Originale verkita en la portugala: "Um Ano na Seca - Marília, 6", novelo de Ricardo Kelmer.)